ερπετά

Η περιοχή είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ερπετοπανίδα της Ελλάδας αφού, όπως αναφέρθηκε, στα δύο νησιά απαντώνται 2 ενδημικά είδη, η σαύρα Podarcis milensis και η οχιά Macrovipera schweizeri. Τα δύο αυτά ερπετά ανήκουν στα ελάχιστα ενδημικά είδη σπονδυλοζώων της Ελλάδας.

Η σαύρα Podarcis milensis, απαντάται αποκλειστικά στην Κίμωλο, τη Μήλο, την Πολύαιγο και την Αντίμηλο. Το μήκος της δεν ξεπερνάει τα 20 cm. Τα αρσενικά ζώα έχουν έντονους χρωματισμούς και εμφανίζουν θαλασσί στίγματα κατά την αναπαραγωγική περίοδο, ενώ τα θηλυκά έχουν καφέ χρώμα. Οι σαύρες αυτές απαντώνται σχεδόν παντού, ιδιαίτερα στους μαντρότοιχους γύρω από τις καλλιέργειες.

Η εξάπλωση της οχιάς, που στην Κίμωλο την αποκαλούν «θεριό», περιορίζεται στα νησιά  Μήλο, Κίμωλο, Πολύαιγο και Σίφνο. Το χρώμα της είναι γκρι-καφέ και το μήκος της σπάνια φτάνει το 1 μέτρο. Το κεφάλι της δεν έχει τη χαρακτηριστική προεξοχή που έχουν άλλα είδη οχιάς. Δεν πρόκειται για επιθετικό φίδι και αν αντιληφθεί περιπατητή θα φύγει πριν αυτός την αντιληφθεί. Το δηλητήριο της είναι όμως επικίνδυνο και γι αυτό θα πρέπει να προσέχει κανείς μην την πατήσει κατά λάθος. Την άνοιξη και το φθινόπωρο λιάζεται συχνά πάνω σε βράχους ενώ το καλοκαίρι δύσκολα ξεμυτάει στη διάρκεια της ημέρας.

Εντυπωσιακή είναι και η μεγάλη γουστέρα (Lacerta trilineata hansschweizeri), μια μεγάλη πράσινη σαύρα, που απαντάται σε υγρές θαμνώδεις περιοχές. Μέσα στις λιμνούλες και τις γούρνες μπορεί να εμφανιστεί το νερόφιδο (Natrix natrix schweizeri). Το φίδι αυτό, καθώς και τα άλλα δύο είδη φιδιών που ζουν στην περιοχή (το γατόφιδο Tellescopus fallax και το ερημόφιδο Eryx jaculus), δεν είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο.  

πουλιά

Στους παραθαλάσσιους γκρεμούς της Πολυαίγου, φτιάχνουν τις φωλιές τους οι Μαυροπετρίτες (Falco eleonorae). Το γεράκι αυτό ξεχειμωνιάζει στη Μαδαγασκάρη, την άνοιξη όμως έρχεται στη Μεσόγειο για να γεννήσει τα μικρά του, που ξεμυτίζουν απ΄ τις φωλιές τους στις αρχές Αυγούστου. Εκτιμάται ότι το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού του είδους φωλιάζει στα νησιά του Αιγαίου. Η τύχη λοιπόν αυτού του απειλούμενου αρπακτικού βρίσκεται κυριολεκτικά στα χέρια μας!

Στις βραχώδεις ακτές των δύο νησιών φωλιάζει επίσης και ο Θαλασσοκόρακας (Phalacrocorax aristotelis), γνωστός με την τοπική ονομασία «καλικατσού». Το είδος αυτό κορμοράνου είναι εύκολο να δει κανείς στα βράχια, όπου κάθεται στον ήλιο ακίνητο με ανοικτά φτερά για να στεγνώσει ή στη θάλασσα όταν βουτάει κάθε τόσο το μακρύ λαιμό του για να ψαρέψει.

Στις απόκρημνες κορυφές της Πολυαίγου φωλιάζει ένα σπάνιο είδος αετού, ο Σπιζαετός (Hieraaetus fasciatus). Αν και δεν συγκαταλέγεται στα παγκοσμίως απειλούμενα είδη, ο πληθυσμός του μειώνεται συνεχώς και στην Ελλάδα εκτιμάται ότι δεν υπερβαίνει τα 100 ζευγάρια. Τα δύο νησιά φιλοξενούν επίσης τον Πετρίτη (Falco peregrinus) και  την Αετογερακίνα (Buteo rufinus). Τέλος, κατά τη διάρκεια ιδιαίτερα της ανοιξιάτικης μετανάστευσης μπορεί κανείς να παρατηρήσει αρκετά είδη υδρόβιων πουλιών στους μικρούς υγρότοπους των δύο νησιών.